آوای شعر من



   گفتم  که  بیا    ،   دلم  غمین  است  هنوز

   عِطرِ   تو    فِتاده   بر   جَبین   است  هنوز

   برگرد    و    بیا    ،   به  این    حوالیِ    دلم

   که این عاشق خسته در کمین است هنوز

 

                                            شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   از من رُبودی امشب ، هوش و حواس و خوابم

   از چشمِ من  گرفتی   ،  آن شَهدِ  خوابِ  نابم

   غم لانه کرده  در دل   ،  سر رفته در گریبان

   کی میشوم  رها از  ،   این غمِ و   این عذابم ؟

 

                                                 شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   به سر ، حالِ خُماری دارد این عشق

   به دل ، بَس بیقراری دارد این عشق

   اگر چه آخَرَش ، اشک و خزان است

   شروعی ، انِفجاری  دارد  این  عشق

 

                                            شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   گفتم  که  بیا    ،   دلم  غمین  است  هنوز

   عِطرِ   تو    فِتاده   بر   جَبین   است  هنوز

   برگرد    و    بیا    ،   به  این    حوالیِ    دلم

   که این عاشق خسته در کمین است هنوز

 

                                            شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   آنشب  که مست  بودم  ،  باده بدست  بودم

   تو غرقِ عشق بودی  ، من مستِ مست بودم

   غافل  بُدَم  ز معبود   ،  در آن  هوایِ  مستی

   عاصی بُدَم در آن دَم ،چون مَی پرست بودم

 

                                             شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   در غمِ  هِجرانِ  تو  من سوختم

   داغِ    فِراقَت   به  دل  افروختم

   بهرِ   وِصالَت   منِ   آشُفته  حال

   تا به سحر چشم به شب دوختم

 

                                         شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   در یک شبِ سردِ زمستانی این اتفاق حادث شد ، و من تا سپیده دَم آشفته بودم .

 

         

         در بَزمِ شاعرانه ی من

 

   امشب غمیست بر دل ، چون بَحرِ بیکرانه

   سر رفته در گریبان  ،  تنها به این بهانه

    گفتم  که بیقرارم  ،  از  بَهرِ وَصلِ رویَت

   گفتا که در دلِ من  ،  هرگز  مَشو روانه

   گفتم که شاعرم من ، در بَزمِ شعرِ من آی

   گفتا بخوان برایم   ،  یک شعرِ عاشقانه

   گفتم که این لبانم ، میسوزد از تَبِ عشق

   گفتا بگیر از این لب  ،  یک کامِ نوبرانه

   گفتم نَما دَمی  رُخ  ،   در  مَنظَرِ نگاهم

   گفتا  فِتاده  نقشم    ،   در   باورِ   زمانه

   گفتم بده نشانی ، از جای و آن سرایت

   گفتا حَذر کن از ما ، این وقت از شبانه

   گفتم تَرَحُمی کن  ، بر حالِ زارم امشب

   گفتا بگیر جانا !  ،  این هم ز ما  نشانه

   گفتم که عاشقم من ، رُخصت بده که آیم

   گفتا بیا و  پُر کن   ،  با عشقت آشیانه

   این اتفاق افتاد ، در یکشب از زمستان

   در باورِ خیالم  ،  شد جا و جاودانه .

                                        شاعر معاصر :

                                             داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


  در گذر از خاطرات ، نامِ تو را یافتم

        بر دلِ بیتابِ خود ، من شَرَر انداختم

            طبعِ  غزلسازِ من  ،   با غمِ تو گُل نمود

                کاش که این شعر را   ،  کاش نمی ساختم

 

                                                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


  

   یِه گُلی مِن مالِمون چی تَش ایسوسِه

   آرمونُم رِی  گُلُپِش  ،  تَی نا  یِه بوسه

   وِه گُدار   زِه   تِیَلُم  غَیوِش   زَنِه  هی

   چی مَهی مَهنِه که  پَس اَور  ایگُروسه

 

                                            شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   ساقی بده به من مَی ، میسوزد از عَطش لب

   گشتم  اسیرِ زُلفی   ،  در این   سیاهیِ  شب

   پُرکن  تو  پیکِ  ما را  ،  از  جُرعه هایِ  نابت

   تا که   رها  شوم من  ،  از این  گُدازه ی  تب

 

                                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   ای دل  پریشانی چرا  ،  از من  گریزانی چرا ؟

   من عاشقی دیوانه ام  ،  این را نمیدانی  چرا ؟

   غمخوارِ غمهای تو ام  ،  با عشق همراهِ  تو ام

   در این شبِ تنهایی ام ، با من نمی مانی چرا ؟

 

                                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   ای آنکه به تختِ جور و کین میشینی !

   کافر ز تو  بهتر  است  ، که تو بی دینی

   تو   مُرتدی  و    جدا و   بیگانه   ز  دین

   جز  کفُر   به خود  چیز  دگر  میبینی  ؟

 

                                               شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


                     شاهکاری نوین در ادبیات انقلاب اسلامی ایران

 

   تقدیم به ساحت مقدس رهبر عزیزمان ، حضرت امام ای ( مد ظله العالی  ) :

 

        عاشقان ولایت

 

   ما پیروان رهبر دلداده ی ولایت

   یاران با وفا و آماده ی ولایت

   عشق علی بر دل ، شور حسین بر سر

   مطیع امر رهبر ، افتاده ی ولایت

   عشاق و شیفتگان روح خدا خمینی

   رهرو راه حق حقیم ، در جاده ی ولایت

   دلدادگان مهدی ، در مکتب حسینی

   مستی و بیقراری ، با باده ی ولایت

   بر آستان رهبر ، هر لحظه در نیایش

   سرباز انقلاب و ، همزاده ی ولایت

   ما عاشق امامیم  ، جهانیان بدانند

   از جان گذشتگان و ، جانداده ی ولایت .

 

                                          شاعر معاصر :

                                               داوود جمشیدیان  ، متخلّص به سِتین

 


   ای ماهِ من کجایی  ؟ با ما  چه بیوفایی !

   در خاطرم رقم خورد  ، آن روزِ آشنایی

   در دامِ غم  فتادم ،  بر دل غمت نهادی

   خَم کرد  قامتم  را  ،  آه از شبِ جدایی

 

                                             شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


   بگذار  تا   لبانم   ،  گیرد  دَمی  زبانت

   تا خون کُنَد فَواره ، از کُنجِ آن دهانت

   از بهرِ تو  خُمارم   ،  بیتاب و  بیقرارم

   مَستم نَما ز بوسه ،  با پیکی  از لبانت

 

                                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخّلص به سِتین


                                                     اطلاعیه

 

  مژده به دوستداران ، علاقمندان ، هُنر دوستان و مخاطبین شعر

    و ادب کشور :

 

 رونمایی از کتاب شعر : به ضیافت شفق (مجموعه اشعار حماسی و آیینی) ،

     اثر استاد داوود جمشیدیان ، شاعر معاصر کشور  در مراکز استانهای :

       اصفهان ، خوزستان و چهارمحال و بختیاری ، و همچنین پخش و فروش

          آن در کلیه ی نمایشگاهها و کتابفروشی های سراسر کشور  .

 

  جزعیات تکمیلی این اطلاعیه متعاقبا به اطلاع عموم خواهد رسید .

 


   شاهکاری جدید در ادبیاتِ بختیاریهایِ زاگرُس نشین   :

 

     بختیاری

 

  

   یَو بِریم زِ مال وِ دَر  ، یِه چی بِگُم سیت

   جا همه دُرگل نیدوم ، یِه تارِه از میت

   چی نِسَه هر شَو اِیای ، وِ مِن خیالوم

   خَو پِلا زَنِه سَرُم  ، مِن خَو کُنُم پیت

   وا اَمشَو چارده شَووِه ، تِیم خَو نداره

   لاشِم اُووِی چی پوسی ، هیچ نیخورُم قیت

   وِریسِن وَنُم کُلمات ، خِفتِش کُنُم نام

    اَر نَیای مِن جوشیره ، تا بِوینُم ریت

   یادِته که وِم گودِی ، تو زِندِه ایمی ؟

   چَن وَخ پیش که تَیم بِیدی ، زیرِ دِرَه تیت

   هرفَی که چی نِسَهی ، یُفتُم وِه دِینِت

   هی گُروسی زِه بَرُم ، مونِه کُنی خیت

   عاشقی تَش بِگِرِه ، دَرمون نَدارِه

   عاشِقُم کِردِه هَمو  تِیایِ رَنگیت

   تا وِه کی پَه دِی اِیای وِه مِن دِلِ مو ؟

   اِویدِه زِه رَه رسیدِه موسمِ شیت  .

 

                                                       شاعر مُعاصر :

                                                             داوود جمشیدیان ، مُتِخَلّص به سِتین

 


   عاشقی درد و بلاییست که جان می گیرد

   در گذرگاهِ  زمان ،  روح و  روان  می گیرد

   میزند  تیرِ غَمش را   ،  به دلِ  عاشقِ  زار

   میدهد خونِ رَزان  ، خونِ رَگان  می گیرد

 

                                                    شاعر معاصر :

                                                             داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


   از  باغِ   نگاهِ  من   ،   گریزان   شده ای

   چون برگِ شَجَر ، ز ساق ریزان شده ای

   رفتی و   رها  شدی   از   این    بندِ  دلم

    افتاده   میانِ    دامِ    هیزان    شده ای

 

                                                       شاعر معاصر :

                                                               داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


    آمده ام   تا  جَبین   ،   را    بِنهم    به   خاکت

    من عاشقم حسین جان  ، عاشقِ سینه چاکت

    از چشم  من رُبودی  هوش و  حواس و  خوابم

    معشوق من شدی تو    ،   قسم  به  نامِ  پاکت

 

                                                        شاعر معاصر :

                                                                  داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


   برای مادرم ( فرشته ای از نسلِ فرشتگان )  :

 

   مادر  !  تو   نگاهِ  مهربانی

   زیبایِ ترین   گُلِ   جهانی

   معشوقه ی من شدی تو روزی

    تا  در دلِ  عاشقم  بمانی

                                    شاعر معاصر :

                                   داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

 


   تو را  دوست  دارم  ،  به قدرِ دلم

   تو فانوسِ عشقی ، در این محفلم

   بمان تا که یادت  شود حَک همی

   در  این   دفتر و   این دلِ   غافلم

 

                                        شاعر معاصر :

                                               داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


   در مَسجدِ عشق ، عابدان را نکُشید

   سردارِ  بزرگِ   عاشقان  را   نکُشید

   مَستَند همه زِ کامی از جُرعه ی مَی

   روکرده  به قِبله زاهدان را   نکُشید

 

                                 شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


   با خنده ی تو ، دلم بهاری شده بود

   گویی که  طنینِ  بیقراری  شده بود

   رفتی ز بَرَم شبی و  یادت  ای کاش

   در دفترِ عشق ، ماندگاری شده بود

 

                                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


    زبان گشا ، به من بگو  ، شبانه با که بوده ای؟

    که تا سحر تَبِ غمت ،به رویِ من گشوده ای

    مرا   رها   کن و  برو   ،   که  تا  دِگر  نبینَمت

    تو آن جفا نموده ای  ، که  دل  ز ما ربوده ای

 

                                                 شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

  


   وَصفِ تو را  نمودم  ،  در بیتی  از  قصیده

   در آن قصیده ای که ، مِثلش کسی ندیده

   تابِ رُخ و دوچَشمت، از سر رُبوده هوشم

   خمیه زدی  به خوابم  ،   با قامتی کشیده

 

                                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


    زود بیا ز  رَه  دگر  ،  تا برسی به داد من

     لب بِنه بر لبانِ من ،که غم رَوَد زِ یاد من

    دیرگهیست که خسته ام ، از این غُبارِ بی کسی

     بیا و در دلم بمان ، ای گُلِ رنگ شاد من

 

                                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به ستین


   شبی عاشق شدم ،  اشکم روان شد

   تبِ   دردِ    دلِ    زارم     عیان   شد

   غروبِ  غم   ز  دل   چون  بار  بربست

    اُفولِ   موسم   و   فصلِ  خزان   شد

 

                                     شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


   ای دل بگو که امشب  ، داغِ غمِ که داری ؟

   چون  بَحرِ  پر طلاطُم   ،   موّاج و  بیقراری

   غم لانه کرده در تو  ، آواره ای چو مجنون

   کارَت شده  گریز و  ،   اندوه و  گریه زاری

 

                                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


   ای دل بوگو که سیچه ، اِمشو تو بیقراری ؟

   مو  ماتَمِ  تو  دارُم   ،   تو هم  غمِ  مو داری

   کِی تونِه عاشِق کِردِه ، وِلِت کِردِه گُرُهدِه ؟

   که  دَردِ  هر دوموُنِه    ،   اِوِردِه   وا  دِیاری

 

                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                         شهریورماه 1397


   بَه چه وِصالیست ! که جان میرسد

   بویِ خوشش  ،  به عاشقان میرسد

   سُفره ی عدلش ، به درازایِ عشق

   از این کران  ،  به هر کران  میرسد

 

                        شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                               شهریورماه 1397


   ما را غمیست بر دل ، از جورِ این زمانه

   از بَزممان گرفتند ، هم شعر و هم ترانه

   عمری به نزدِ استاد ، شاگردِ عشق بودیم

   در بندِ غم  فِتادیم  ،  تنها  به این بهانه

 

                                         شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                                شهریور ماه 1397


   بیچاره  دلم    ،    باز   غمِ   یار  گرفته

   چون غُنچه عَطَش در دلِ گُار گرفته

   مجنون شده و  ، باز مرا کرده پریشان

   عاشق شده و   ،  راهِ   شبِ  تار  گرفته

 

                                                 شاعر معاصر :

                                                           داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                                            مرداد ماه 1397


                         تیغِ فَلَق

 

  مارا نِگر که چون شیر ، بر بامِ بیشه زاریم

   هر لحظه  مردِ جنگیم ،  باکی ز کس  نداریم

      تیرِ   کمانِ   آرش   ،    از  نسلِ   آریاییم

         تیغِ   فَلَق   کشیده  ،   بر قلبِ  شامِ   تاریم

 

                                         شاعر معاصر :

                                                    داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                                     مرداد ماه 1397


   گشتم عاشق ، با تو همبستر شدم

   از شرارِ  عشق   ،    خاکستر  شدم

   خواستم   تا   در   کنارت    بِشکُفم

    از   طنینِ  اوجِ   غمها     تر   شدم

 

                           شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                   مرداد ماه 1397


   ای دل  پریشانی چرا ؟   ،   سر در گریبانی چرا؟

   ما را غمیست از بهرِ تو   ،   این را نمیدانی چرا ؟

   تو  مونس و   یارِ   منی   ،   همواره  همراهِ   منی

   من با توام ، ای دل بگو ، مبهوت و حیرانی چرا ؟

 

                                     شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                             مرداد ماه 1397


   مادر! تو رفتی اما ، من ماندم و غم تو

   خم گشته قامتم بس ، از داغ ماتم تو

   هرگز به خود ندیدم ، چون مهرِتو بر این دل

   رفتی و مانده در یاد ، آن نامِ اعظم تو

 

                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                    مرداد ماه 1397


    در  غمِ تو  ، تا  به ابد سوختن

       شعله ی آتش به تن افروختن

           بهرِ وِصالت همه شب تا سحر

                چشم به تاریکیِ شب دوختن

 

                       شاعر معاصر :

                                داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                    تیرماه 1397

 

                                                            


   لبانم  بوسه میخواهد  ،  بِنِه لب  بر لبان من

   که تا بیرون کنی از دل ، غم و دردِ نهان من

   من از داغِ فِراقِ تو   ،   بسی سر در گریبانم

   زده آتش  فِراقِ تو   ،  بجان تا استخوان من

 

                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                            تیرماه 1397


   مستم ز بوی زُلفَت ، مجنون شدست حالم

   گشتم  اسیرِ  رویی  ،  که افتاده  در خیالم

   هوش از سرم رُبوُدی ، از چشم رفته خوابم

   خواهم که سویَت آیم   ،  اما  شکسته بالم

 

                                                   شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   ساقی بَسی خُمارم ،  پُر کن تو جام مارا

   از شَهدِ بوسه هایت ، تَرکن تو کام ما را

   بر بامِ کُلبه ی عشق ، بنشین که مَست گردم

   هرگز مکُن  تو   تَرکِ  ، تارَکِ  بام  ما را

 

                                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   از من رُبودی امشب ، هوش و حواس و خوابم

   از چشمِ من  گرفتی   ،  آن شَهدِ  خوابِ  نابم

   غم لانه کرده  در دل   ،  سر رفته در گریبان

   کی میشوم  رها  از   ،   آن  غمِ  بی حسابم  ؟

 

                                                 شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   آنشب  که مست  بودم  ،  باده بدست  بودم

   تو غرقِ عشق بودی  ، من مستِ مست بودم

   غافل  بُدَم  ز معبود   ،  در آن  هوایِ  مستی

   عاصی بُدَم در آن دَم ، چون مَی پرست بودم

 

                                             شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   ای دل  پریشانی چرا  ،  از من  گریزانی چرا ؟

   من عاشقی دیوانه ام  ،  این را نمیدانی  چرا ؟

   غمخوارِ غمهایِ تو ام  ،  با عشق همراهِ  تو ام

   در این شبِ تنهایی ام ، با من نمی مانی چرا ؟

 

                                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   ای آنکه به تختِ جور و کین میشینی !

   کافر ز تو  بهتر  است  ، که تو بی دینی

   تو   مُرتَدی  و    جدا و   بیگانه   ز  دین

   جز  کفُر   به خود  چیزِ دِگر   میبینی  ؟

 

                                               شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   ای ماهِ من کجایی  ؟ با ما  چه بیوفایی !

   در خاطرم رَقَم خورد  ، آن روزِ آشنایی

   در دامِ غم  فِتادم ،  بر دل غَمَت نهادی

   خَم کرد  قامتم  را  ،  آه از شبِ جدایی

 

                                             شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین


   بیچاره  دلم    ،    باز   غمِ   یار  گرفته

   چون غُنچه عَطَش در دلِ گُار گرفته

   مجنون شده و  ، باز مرا کرده پریشان

   عاشق شده و   ،  راهِ  شبِ  تار  گرفته

 

                                                 شاعر معاصر :

                                                           داوود جمشیدیان ، متخلص به سِتین

                                                                            مرداد ماه 1397


   بیچاره دلم  ،  باز  هوایَش  چو  خزان است

   در مَعرضِ بادیست که هر لحظه وزان است

   سر  در   گِرُوِ    وَصلِ   رُخِ   لیلیِ   نازیست

   لب  در عَطَشِ جُرعه ای از خونِ رزان است

 

                                            شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   زِ پِسین تا وِه سَوَق  ، قِیتی نَخَردُم

   تِیَلُم ایدوُم وِه تو ،خوم کور ایگردُم

    اَیَر که چی هیوِه ای ، تَش نِن وِه لاشُم

    تا هَنَف مِن تِشنیمِه ،وِت نیگُدَردُم

 

                                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   میهمانِ  ،   مَیِ   نابت   می شوم

   مست میگردم ، خرابت می شوم

   گر   به    زندانِ   جفا   اندازی ام

   کُشته ی ،جور و عذابت می شوم

 

                                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


    مستم ز بوی زُلفَت ، مجنون شدست حالم

    نقشِ رُخَت  دوباره    ،    افتاده   در  خیالم

     از من ربودی امشب ، هوش و حواس و خوابم

     خواهم که سویَت آیَم   ،  اما  شکسته بالم

 

                                                      شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   در یک شبِ سردِ زمستانی این اتفاق حادث شد ، و من تا سپیده دَم آشفته بودم .

 

         

         در بَزمِ شاعرانه ی من

 

   امشب غمیست بر دل ، چون بَحرِ بیکرانه

   سر رفته در گریبان  ،  تنها به این بهانه

    گفتم  که بیقرارم  ،  از  بَهرِ وَصلِ رویَت

   گفتا که در دلِ من  ،  هرگز  مَشو روانه

   گفتم که شاعرم من ، در بَزمِ شعرِ من آی

   گفتا بخوان برایم   ،  یک شعرِ عاشقانه

   گفتم که این لبانم ، میسوزد از تَبِ عشق

   گفتا بگیر از این لب  ،  یک کامِ نوبرانه

   گفتم نَما دَمی  رُخ  ،   در  مَنظَرِ نگاهم

   گفتا  فِتاده  نقشم    ،   در   باورِ   زمانه

   گفتم بده نشانی ، از جای و آن سرایت

   گفتا حَذر کن از ما ، این وقت از شبانه

   گفتم تَرَحُمی کن  ، بر حالِ زارم امشب

   گفتا بگیر جانا !  ،  این هم ز ما  نشانه

   گفتم که عاشقم من ، رُخصت بده بیایم

   گفتا بیا و  پُر کن   ،  با عشقَت آشیانه

   این اتفاق افتاد ، در یکشب از زمستان

   در باورِ خیالم  ،  شد جا و جاودانه .

                                        شاعر معاصر :

                                             داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   میهمانِ  ،   مَیِ   نابت   می شوم

   مست میگردم ، خرابت می شوم

   گر   به    زندانِ   جفا   اندازی ام

   عاشقِ  جور  و  عذابت  می شوم

 

 

                                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   دلِ  عاشق  تمامَش  بَحرِ خون است

   مُدام آن کِلکِ عشقَش واژگون است

   اگر  چه   بر  لبانَش  خنده  جاریست

   ولی   آثارِ   دردَش    در  درون  است

 

                                         شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                 نوروز 1398


   ای که شدی بهانه ای  ، بهر ِنفس کشیدنم !

   کی رسد  آن  حقیقتِ ، رویِ  مَهِ تو دیدنم ؟

   جورِ  زمانه  کرده  خَم  ، قامتِ خسته ی مرا

   نیست دگر بر این دلم ، شوقِ به تو رسیدنم

 

                                                    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                           فروردین ماه 1398


   دلِ  عاشق  تمامَش  آه و خون است

   مُدام آن کِلکِ عشقَش واژگون است

   اگر  چه   بر  لبانَش  خنده  جاریست

   ولی   آثارِ   دردَش    در  درون  است

 

                                         شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                 نوروز 1398


   عشق ، گاهی بیقرارت میکند

   بی امان چشم انتظارت میکند

   میشود فانوس در دستت شبی

   رهرویی  در شامِ تارت  میکند

 

                                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                          فروردین ماه 1398


   سِتینِ دِلُم !  وا  غَمِت  دردمَندُم

     تو رَهدی هَنی دل زِ عشقِت نَکندُم

         شَو وُ روز  چی کوگِی  که دانِ  بِلاکِ

             چی ماری ایسُهرُم  ، مِنِ مال ایگردُم

 

                                                             شاعر معاصر :

                                                                   داوود جمشیدیان ، مُتخلّص به سِتین

                                                                                      تیرماه 1398


                        شهادت هُنر مردان خداست .

                                                          امام خمینی ( ر ه )

 

   شهیدم ! تو آن روح و جان منی

   تَبِ     واژه نابِ      لسان     منی

   جَبین می نَهم من  به خاکِ رَهَت

   به نامت   قسم   ،   قهرمان  منی

 

                                      شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، مُتخلّص به سِتین

                                                              تیرماه 1398


   گفتم به رَهی مرو  که خَتمَش شَرَر است

   این ره  که تو میروی  تمامَش ضَرَر  است

   رفتی    و     ز  یاد    بردی     اندرزِ    مرا

   بر   رویِ   لبَت   داغِ   نِدامَت   اثَر   است

 

                                      شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، مُتخلّص به سِتین

                                                               تیرماه 1398


   بیَو  بِریم   وا با   یَک   ،   وِه  رِی  گُلالِ  مُنگشت

       تو کِل بِزَن سی دل مو ، مو سی تو چینُم  اَندَشت

            بِشینیم   پا   تَشِ  تُنگ    ،    تا  وِه  سَوَق   پا  چاله

                 لوواموُن  مِن  لووِه  یَک    ،   گاله  زَنیم   مِنِه  دشت

 

                                                    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، مُتخلّص به سِتین

                                                                         تیرماه 1398


    باز نگاهِ مستِ تو   ،  هوش ربوده  از سرم

    بیا تو ماهِ عاشقم  ،  به شوقِ وَصل در برم

     طنینِ شُعله ی عَطَش ، گرفته نای از تنم

     بده ز بویِ زُلف خود، تو نِکهتی به بسترم

       

                                                               داوود جمشیدیان ( سِتین )

 


             خوابِ نوشین

 

   یک شبی آمد به بالینم پری

   سوی آغوش من آمد دختری

   سرنهادم در کنار گوشش و

   گفتم از حور بهشتی بهتری

   لب نهادم بر لبان نازکش

   مست گشتم من از این همبستری

   ناگهان کردم هوای باغ او

   تا بچینم من ، دو لیموی تری

   تا گرفتم من به دندانم یکی

   بعد از آن رفتم سراغ دیگری

   چون گرفتم کام دل از سینه اش

   ناگهان آمد صدایی از دری

   خواستم تا که بیایم من به خود

   از دل حالم پریدم با سری

    بَه چه نوشین خواب خوبی داشتم

   حک بشد این خواب خوش بر دفتری

   کاش آید باز برچشمم تَبِ  :

   بوسه و آغوش و مَی در ساغری  .

 

                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                     پاییز 1398


             خوابِ نوشین

 

   یک شبی آمد به بالینم پری

   سوی آغوش من آمد دختری

   سرنهادم در کنار گوشش و

   گفتم از حور بهشتی بهتری

   لب نهادم بر لبان نازکش

   مست گشتم من از این همبستری

   ناگهان کردم هوای باغ او

   تا بچینم من ، دو لیموی تری

   تا گرفتم من به دندانم یکی

   بعد از آن رفتم سراغ دیگری

   چون گرفتم کام دل از سینه اش

   ناگهان آمد صدایی از دری

   خواستم تا که بیایم من به خود

   از دل حالم پریدم با سری

    بَه چه نوشین خواب خوبی داشتم

   حک بشد این خواب خوش بر دفتری

   کاش آید باز برچشمم تَبِ  :

   بوسه و آغوش و مَی در ساغری

    با نگاه و خواندن این نو غزل

    میبَرَد شعرم دلِ هر دلبری .

 

                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                     پاییز 1398


   بر عُمقِ دلم ، غَمَت عیان است هنوز

   غم ، آفتِ عشقِ عاشقان است هنوز

   گرچه همه مویِ من سفید است چو برف

   اما  ،  دل نازُکم  ،  جوان است  هنوز

 

                                           شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


             خوابِ نوشین

 

   یک شبی آمد به بالینم پری

   سوی آغوشِ من آمد دختری

   سرنهادم در کنارِ گوشش و

   گفتم از حورِ بهشتی بهتری

   لب نهادم بر لبانِ نازُکش

   مست گشتم من از این همبستری

   چون گرفتم کامِ دل از سینه اش

   ناگهان آمد صدایی از دری

   خواستم تا که بیایم من به خود

   از دلِ حالم پریدم با سری

    بَه ! چه نوشین خوابِ خوبی داشتم

   حک بِشُد این خوابِ خوش بر دفتری

   کاش آید باز برچشمم تَبِ  :

   بوسه و آغوش و مَی در ساغری

    با نگاه و خواندنِ این نو غزل

    می بَرَد شعرم دلِ هر دلبری .

 

                       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                     پاییز 1398


   لبانم  بوسه  میخواهد  ،   ز  رویِ  آتشین  لب ها

   بِنِه  لب   بر  لبانم  تا ، گریزم  من  از  این  تب ها

   همه  شب   تا  سحر    بیتاب و   غمگینم

   رها کن این دلِ ما را ، از این غمگینترین شب ها

 

                                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

 


 

 شاهکاری دیگر در شعر و ادبیاتِ زاگرس نشینان ( بختیاری ) :

 

      نِسَه ( سایه )

 

   وِی زِه رَه وُ رِسیده خزونُم

   تیرِغم زَی وِدَر کِه نِشوُنُم

   چی نِسَه اِی نِشوُن وَس وِه دِینُم

   چه زِه اِی دل اِخوا ، مو نَدوُنُم

   تَنگ اُوِیدِه دِلُم ، آسِماری !

   داغ و دَردِ دِلُم وا دِرارِی

   خوام بِگُم مو زِه اِی حالِ زارُم

   هَی ایتَرسُم که طاقت نَیاری

   تَش نَها روزگار وِه اِی لاشُم

   عُمریه  عاشقِ او تِیاشُم

   اَر زِه تَی مو بِره وُ گُروُسه

   هر کُجه که بِرِه مَم وا باشُم

   مُردُمِه مو دِییه نا نَِدارُم

   وِل  و وَیلوُن مِن اِی شَوُوِه تارُم

   اِسپی اُوِی همه مِی و رِیشُم

   تِی وِه رَهتُم بِیَو  وا دِیارُم  .

 

                            داوود جمشیدیان ، مُتِخَلّص به ( سِتین )


   بُگذار مرا  ، که  با  غمم  سر بکنم

   بر حالِ د لم ، چاره ی دیگر بکنم

   رفتی و دوچشمِ من پُر از اشک شده

   فِقدانِ  تو را ، چگونه  باور  بکنم ؟

 

                                    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

  


   برگرد و  بیا  ،  که دل  غَمین است هنوز

   عِطرِ  تو  فِتاده  بر   جَبین   است   هنوز

   از فصل  حَذَر کُن و  ،  بیا ، سویِ من آی

   که این آفت ِ عشق در کمین است هنوز

 

                                    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   بهتر   از   این   نباشد   ،  دل داده  بر  نگاهی

   از عشق بیکران است ، هرآنچه را که خواهی

   معصیت  است  آنی   ،  کامی  ز رویِ    لب ها

   بر غیر   جُرم  باشد  ،   جز  تو  که  بی گناهی

 

                                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


 

   هرگاه در خلوت تنهایی ام غرق میشوم ،

 

   دلم تو را میخواهد ،

 

   قلم و دفتر شعرم را برمیدارم ،

 

   و ذهنم را در طلاطم ، امواج سهمگین خیال تو رها میکنم .

 

   سوختن شمعِ میان شمعدانی کنارم را می نگرم ،

 

   با خودم میگویم :

 

   چه زود میگذرند لحظه ها ،

 

   و چه زود به پایان میرسد ،

 

   قصه ی  عشق من و تو  .

 

                                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

 


   ای آنکه جز تو برکس هرگز دلی نبستم !

   از نِکهتِ رُخِ تو  ، من مستِ مستِ مستم

   بُردی تو با نگاهت هوش و حواس و خوابم

    تا به  ابد   اسیرِ و  ، مَحوِ  رُخِ   تو  هستم

 

                                            شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


 

 شاهکاری دیگر در شعر و ادبیاتِ زاگرس نشینان :

 

      نِسَه ( سایه )

 

   وِی زِه رَه وُ رِسیده خزونُم

   تیرِغم زَی وِدَر کِه نِشوُنُم

   چی نِسَه اِی نِشوُن وَس وِه دِینُم

   چه زِه اِی دل اِخوا ، مو نَدوُنُم

   تَنگ اُوِیدِه دِلُم ، آسِماری !

   داغ و دَردِ دِلُم وا دِرارِی

   خوام بِگُم مو زِه اِی حالِ زارُم

   هَی ایتَرسُم که طاقت نَیاری

   تَش نَها روزگار وِه اِی لاشُم

   عُمریه  عاشقِ او تِیاشُم

   اَر زِه تَی مو بِره وُ گُروُسه

   هر کُجه که بِرِه مَم وا باشُم

   مُردُمِه مو دِییه نا نَِدارُم

   وِل  و وَیلوُن مِن اِی شَوُوِه تارُم

   اِسپی اُوِی همه مِی و رِیشُم

   تِی وِه رَهتُم بِیَو  وا دِیارُم  .

 

                            داوود جمشیدیان ، مُتِخَلّص به ( سِتین )


   لبانم  بوسه  میخواهد  ،   ز رویِ  آتشین  لب ها

   بِنِه  لب   بر  لبانم  تا ، گریزم من  از  این  تب ها

   همه  شب   تا  سحر   ،  بیتاب و   غمگینم

   رها کن این دلِ ما را ، از این غمگینترین شب ها

 

                                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

 


             خوابِ نوشین

 

   یک شبی آمد به بالینم پری

   سوی آغوشِ من آمد دختری

   سرنهادم در کنارِ گوشش و

   گفتم از حورِ بهشتی بهتری

   لب نهادم بر لبانِ نازُکش

   مست گشتم من از این همبستری

   چون گرفتم کامِ دل از سینه اش

   ناگهان آمد صدایی از دری

   خواستم تا که بیایم من به خود

   از دلِ حالم پریدم با سری

    بَه ! چه نوشین خوابِ خوبی داشتم

   حک بِشُد این خوابِ خوش بر دفتری

   کاش آید باز برچشمم تَبِ  :

   بوسه و آغوش و مَی در ساغری

    با نگاه و خواندنِ این نو غزل

    می بَرَد شعرم دلِ هر دلبری .

 

                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                        پاییز 1398


 

           برای پسرم ( امیر رضا )  :

 

                           امیرِ من

 

   آمد گُلی به دنیا ، از ایلِ بختیاری

   شاداب رُخ ، شِکُفته ، چون نوگُلِ بهاری

   رویَش چو ماهِ تابان ، قَدَش چو شاخِ شِمشاد

   از قامت استوار است ، چون کوهِ آسِماری

   گشته رها چو شیری ، از بیشه زارِ زاگرس

   تا حک کند به تاریخ ، یک نامِ ماندگاری

   بعد از گذشتِ سالی ، از رَه رسیده اکنون

  رها نموده ما را  ،  از بُغضِ انتظاری

   با اِقتباس زِ نامِ  نیکِ شَهِ خُراسان

    رضا لقب گرفته ،  این عشقِ تَه تَغاری

   دُردانه ی پدر شد ، امیر رضایِ خوش نام

   تا که ز دل بر آرَد ، ایامِ غمگُساری

   ما را چه حالِ خوبیست ! ، در باورِ زمانه

   بهتر از این چه باشد ، اینگونه افتخاری ؟

   داوود بِبال بر خود ، در این وِلایتِ عشق

   نزدِ امامِ هشتم ( ع ) ، یک عُمر همجواری .

 

                 یا مولایم امام رضا ( ع )

 

    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

        اسفندماه 1398 --- خراسان رضوی ( مشهد )


  

      تَبِ   عِطرِ  گُلِ   یاس  است  زهرا (س)

         طلوعش کوثر  خاص  است  زهرا  (س)

               نِدا سر داد   جَبریل  ،  اینچنین  گفت  :

                    گُِلِ  خوشبویِ احساس است  زهرا (س)

 

       شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


 

           برایِ پسرم ( امیر رضا )  :

 

                           امیرِ من

 

   آمد گُلی به دنیا ، از مِلکِ بختیاری

   شاداب رُخ ، شِکُفته ، چون نوگُلِ بهاری

   رویَش چو ماهِ تابان ، قَدَش چو شاخِ شِمشاد

   از قامت استوار است ، چون کوهِ آسِماری

   گشته رها چو شیری ، از بیشه زارِ زاگرس

   تا حک کند به تاریخ ، یک نامِ ماندگاری

   بعد از گذشتِ سالی ، از رَه رسیده اکنون

  رها نموده ما را  ،  از بُغضِ انتظاری

   با اِقتباس زِ نامِ  نیکِ شَهِ خُراسان

    رضا لقب گرفته ،  این عشقِ تَه تَغاری

   دُردانه ی پدر شد ، امیر رضایِ خوش نام

   تا که ز دل بر آرَد ، ایامِ غمگُساری

   ما را چه حالِ خوبیست ! ، در باورِ زمانه

   بهتر از این چه باشد ، اینگونه افتخاری ؟

   داوود ! بِبال بر خود ، در این وِلایتِ عشق

   نزدِ امامِ هشتم ( ع ) ، یک عُمر همجواری .

 

                  یا مولایم :  امام رضا ( ع )

   یا امام رضا ( ع ) ! من و پسرم امیر رضا ، تا ابد غلامتیم

 

    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

        اسفندماه 1398 --- خراسان رضوی ( مشهد )


 

   هرگاه در خلوت تنهایی ام غرق میشوم ،

 

   دلم تو را میخواهد ،

 

   قلم و دفتر شعرم را برمیدارم ،

 

   و ذهنم را در طلاطم ، امواج سهمگین خیال تو رها میکنم .

 

   سوختن شمعِ میان شمعدانی کنارم را می نگرم ،

 

   با خودم میگویم :

 

   چه زود میگذرند لحظه ها ،

 

   و چه زود به پایان میرسد ،

 

   قصه ی  عشق من و تو  .

 

                                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


             خوابِ نوشین

 

   یک شبی آمد به بالینم پری

   سوی آغوشِ من آمد دختری

   سرنهادم در کنارِ گوشش و

   گفتم از حورِ بهشتی بهتری

   لب نهادم بر لبانِ نازُکش

   مست گشتم من از این همبستری

   چون گرفتم کامِ دل از سینه اش

   ناگهان آمد صدایی از دری

   خواستم تا که بیایم من به خود

   از دلِ حالم پریدم با سری

    بَه ! چه نوشین خوابِ خوبی داشتم

   حک بِشُد این خوابِ خوش بر دفتری

   کاش آید باز برچشمم تَبِ  :

   بوسه و آغوش و مَی در ساغری

    با نگاه و خواندنِ این نو غزل

    می بَرَد شعرم دلِ هر دلبری .

 

                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                       پاییز 1398

 


 

       برایِ پسرم ( امیر رضا )  :

 

                     امیرِ من

 

   آمد گُلی به دنیا ، از مِلکِ بختیاری

   شاداب رُخ ، شِکُفته ، چون نوگُلِ بهاری

   رویَش چو ماهِ تابان ، قَدَش چو شاخِ شِمشاد

   از قامت استوار است ، چون کوهِ آسِماری

   گشته رها چو شیری ، از بیشه زارِ زاگرُس

   تا حک کُنَد به تاریخ ، یک نامِ ماندگاری

   بعد از گذشتِ سالی ، از رَه رسیده اکنون

  رها نموده ما را  ،  از بُغضِ انتظاری

   با اِقتباس زِ نامِ  نیکِ شَهِ خُراسان

    رضا لقب گرفته ،  این عشقِ تَه تَغاری

   دُردانه ی پدر شد ، امیر رضایِ خوش نام

   تا که ز دل بر آرَد ، ایامِ غمگُساری

   ما را چه حالِ خوبیست ! ، در باورِ زمانه

   بهتر از این چه باشد؟ ، اینگونه افتخاری

   داوود ! بِبال بر خود ، در این وِلایتِ عشق

   نزدِ امامِ هشتم ( ع ) ، یک عُمر همجواری .

 

                  یا مولایم :  امام رضا ( ع )

 

  شاعر مُعاصر : داوود جمشیدیان ، مُتِخلّص به<< سِتین>>

            اسفند ماه 1398 --- خراسان رضوی ( مشهد )


 

       برایِ پسرم ( امیر رضا )  :

                     امیرِ من

 

   آمد گُلی به دنیا ، از مِلکِ بختیاری

   شاداب رُخ ، شِکُفته ، چون نوگُلِ بهاری

   رویَش چو ماهِ تابان ، قَدَش چو شاخِ شِمشاد

   از قامت استوار است ، چون کوهِ آسِماری

   گشته رها چو شیری ، از بیشه زارِ زاگرُس

   تا حک کُنَد به تاریخ ، یک نامِ ماندگاری

   بعد از گذشتِ سالی ، از رَه رسیده اکنون

  رها نموده ما را  ،  از بُغضِ انتظاری

   با اِقتباس زِ نامِ  نیکِ شَهِ خُراسان

    رضا لقب گرفته ،  این عشقِ تَه تَغاری

   دُردانه ی پدر شد ، امیر رضایِ خوش نام

   تا که ز دل بر آرَد ، ایامِ غمگُساری

   ما را چه حالِ خوبیست ! ، در باورِ زمانه

   بهتر از این چه باشد؟ ، اینگونه افتخاری

   داوود ! بِبال بر خود ، در این وِلایتِ عشق

   نزدِ امامِ هشتم ( ع ) ، یک عُمر همجواری .

 

                  یا مولایم :  امام رضا ( ع )

 

  شاعر مُعاصر : داوود جمشیدیان ، مُتِخلّص به<< سِتین>>

            اسفند ماه 1398 --- خراسان رضوی ( مشهد )


   بهتر   از   این   نباشد   ،  دل داده  بر  نگاهی

   از عشق بیکران است ، هرآنچه را که خواهی

   معصیت  است  آنی   ،  کامی  ز رویِ    لب ها

   بر غیر   جُرم  باشد  ،   جز  تو  که  بی گناهی

                                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   ای آنکه جز تو برکس هرگز دلی نبستم !

   از نِکهتِ رُخِ تو  ، من مستِ مستِ مستم

   بُردی تو با نگاهت هوش و حواس و خوابم

    تا به  ابد   اسیرِ و  ، مَحوِ  رُخِ   تو  هستم

                                            شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   بُگذار مرا  ، که  با  غمم  سر بکنم

   بر حالِ د لم ، چاره ی دیگر بکنم

   رفتی و دوچشمِ من پُر از اشک شده

   فِقدانِ  تو را ، چگونه  باور  بکنم ؟

                                    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

  


   برگرد و  بیا  ،  که دل  غَمین است هنوز

   عِطرِ  تو  فِتاده  بر   جَبین   است   هنوز

   از فصل  حَذَر کُن و  ،  بیا ، سویِ من آی

   که این آفت ِ عشق در کمین است هنوز

                                    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


 

 شاهکاری دیگر در شعر و ادبیاتِ زاگرس نشینان :

 

      نِسَه ( سایه )

   وِی زِه رَه وُ رِسیده خزونُم

   تیرِغم زَی وِدَر کِه نِشوُنُم

   چی نِسَه اِی نِشوُن وَس وِه دِینُم

   چه زِه اِی دل اِخوا ، مو نَدوُنُم

   تَنگ اُوِیدِه دِلُم ، آسِماری !

   داغ و دَردِ دِلُم وا دِرارِی

   خوام بِگُم مو زِه اِی حالِ زارُم

   هَی ایتَرسُم که طاقت نَیاری

   تَش نَها روزگار وِه اِی لاشُم

   عُمریه  عاشقِ او تِیاشُم

   اَر زِه تَی مو بِره وُ گُروُسه

   هر کُجه که بِرِه مَم وا باشُم

   مُردُمِه مو دِییه نا نَِدارُم

   وِل  و وَیلوُن مِن اِی شَوُوِه تارُم

   اِسپی اُوِی همه مِی و رِیشُم

   تِی وِه رَهتُم بِیَو  وا دِیارُم  .

 

                            داوود جمشیدیان ، مُتِخَلّص به ( سِتین )


           خوابِ نوشین

 

  یک شبی آمد به بالینم پری

   سوی آغوشِ من آمد دختری

   سرنهادم در کنارِ گوشش و

   گفتم از حورِ بهشتی بهتری

   لب نهادم بر لبانِ نازُکش

   مست گشتم من از این همبستری

   چون گرفتم کامِ دل از سینه اش

   ناگهان آمد صدایی از دری

   خواستم تا که بیایم من به خود

   از دلِ حالم پریدم با سری

    بَه ! چه نوشین خوابِ خوبی داشتم

   حک بِشُد این خوابِ خوش بر دفتری

   کاش آید باز برچشمم تَبِ  :

   بوسه و آغوش و مَی در ساغری

    با نگاه و خواندنِ این نو غزل

    می بَرَد شعرم دلِ هر دلبری .

 

                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                       پاییز 1398

 


   گفتم به رَهی مرو  که خَتمَش شَرَر است

   این ره  که تو میروی  تمامَش ضَرَر  است

   رفتی    و     ز  یاد    بردی     اندرزِ    مرا

   بر   رویِ   لبَت   داغِ   نِدامَت   اثَر   است

                                      شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، مُتخلّص به سِتین

                                                               تیرماه 1398


   بیَو  بِریم   وا با   یَک   ،   وِه  رِی  گُلالِ  مُنگشت

       تو کِل بِزَن سی دل مو ، مو سی تو چینُم  اَندَشت

            بِشینیم   پا   تَشِ  تُنگ    ،    تا  وِه  سَوَق   پا  چاله

                 لوواموُن  مِن  لووِه  یَک    ،   گاله  زَنیم   مِنِه  دشت

                                                     شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، مُتخلّص به سِتین

                                                                                    تیرماه 1398


 

       برایِ پسرم ( امیر رضا )  :

 

                     امیرِ من

 

   آمد گُلی به دنیا ، از مِلکِ بختیاری

   شاداب رُخ ، شِکُفته ، چون نوگُلِ بهاری

   رویَش چو ماهِ تابان ، قَدَش چو شاخِ شِمشاد

   از قامت استوار است ، چون کوهِ آسِماری

   گشته رها چو شیری ، از بیشه زارِ زاگرُس

   تا حک کُنَد به تاریخ ، یک نامِ ماندگاری

   بعد از گذشتِ سالی ، از رَه رسیده اکنون

  رها نموده ما را  ،  از بُغضِ انتظاری

   با اِقتباس زِ نامِ  نیکِ شَهِ خُراسان

    رضا لقب گرفته ،  این عشقِ تَه تَغاری

   دُردانه ی پدر شد ، امیر رضایِ خوش نام

   تا که ز دل بر آرَد ، ایامِ غمگُساری

   ما را چه حالِ خوبیست ! ، در باورِ زمانه

   بهتر از این چه باشد؟ ، اینگونه افتخاری

   داوود ! بِبال بر خود ، در این وِلایتِ عشق

   نزدِ امامِ هشتم ( ع ) ، یک عُمر همجواری .

 

                 یا مولایم :  امام رضا ( ع )

 

  شاعر مُعاصر : داوود جمشیدیان ، مُتِخلّص به<< سِتین>>

            اسفند ماه 1398 --- خراسان رضوی ( مشهد )


   بهتر   از   این   نباشد   ،  دل داده  بر  نگاهی

      از عشق بیکران است ،  هرآنچه را که خواهی

         معصیت  است  آنی   ،   کامی  ز رویِ    لب ها

             بر غیر   جُرم  باشد   ،   جز  تو   که  بی گناهی

 

                                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   ای آنکه جز تو برکس ، هرگز دلی نبستم

       از نِکهتِ رُخِ تو  ،  من مَستِ مَستِ مَستم

           بُردی تو با نگاهت ، هوش و حواس و خوابم

                تا به  ابد   اسیرِ و   ،   مَحوِ   رُخِ   تو   هستم

 

                                            شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   دلم  گنجه ی بیقراری شده

       در آمالِ  صُبحِ  بهاری  شده

           عَجین گشته با ناله و آه و غم

                 همه کارِ آن گریه زاری شده

 

                                                 شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   بُگذار مرا  ، که  با  غمم  سر بکنم

       بر حالِ د لم  ، چاره ی دیگر بکنم

           رفتی و دوچشمِ من پُر از اشک شده

                 فِقدانِ  تو را    ،  چگونه  باور  بکنم ؟

 

                                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

  


   برگرد و  بیا  ،  که دل  غَمین است هنوز

        عِطرِ  تو  فِتاده  بر   جَبین   است   هنوز

             از فصل  حَذَر کُن و  ،  بیا ، سویِ من آی

                 که این آفت ِ عشق  در کمین است هنوز

 

                                                    شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


 

 شاهکاری دیگر در شعر و ادبیاتِ زاگرُس نشینان  :

 

       نِسَه (سایه)

 

   وِی زِه رَه وُ رِسیده خزونُم

   تیرِغم زَی وِدَر کِه نِشوُنُم

   چی نِسَه اِی نِشوُن وَس وِه دِینُم

   چه زِه اِی دل اِخوا ، مو نَدوُنُم

   تَنگ اُوِیدِه دِلُم ، آسِماری !

   داغ و دَردِ دِلُم وا دِرارِی

   خوام بِگُم مو زِه اِی حالِ زارُم

   هَی ایتَرسُم که طاقت نَیاری

   تَش نَها روزگار وِه اِی لاشُم

   عُمریه  عاشقِ او تِیاشُم

   اَر زِه تَی مو بِره وُ گُروُسه

   هر کُجه که بِرِه مَم وا باشُم

   مُردُمِه مو دِییه نا نَِدارُم

   وِل  و وَیلوُن مِن اِی شَوُوِه تارُم

   اِسپی اُوِی همه مِی و رِیشُم

   تِی وِه رَهتُم بِیَو  وا دِیارُم  .

 

                            داوود جمشیدیان ، مُتِخَلّص به ( سِتین )

                               آذرماه 1398


   لبانم  بوسه  میخواهد  ،   ز رویِ  آتشین  لب ها

   بِنِه  لب   بر  لبانم  تا ، گریزم من  از  این  تب ها

   همه  شب     تا  سحر     ،     بیتاب  و    غمگینم

   رها کن این دلِ ما را ، از این غمگینترین شب ها

 

                                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

 


   برفتی و  دلِ  ما  را  شکستی

       دَمی بر این دلِ ما دل نبستی

           به بندِعشقِ پاکم چون فِتادی

               زدی  زنجیرِ بندم را  گُسستی

 

                                             داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                        آذر ماه 1398


   برعُمقِ دلم ، غَمَت عیان است هنوز

   غم ، آفتِ عشقِ عاشقان است هنوز

   گرچه همه مویِ من سفید است چو برف

    اما  ،  دل نازُکم  ،  جوان است  هنوز

 

                                           شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                              آذرماه 1398


   شهیدان جامِ حق را سر کشیدند

   بسویِ  عرشِ  خالق   پر  کشیدند

   بشد حَک  نامشان  بر قلبِ  تاریخ

    نمادِ   عشق    بر   دفتر  کشیدند

 

                                         شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                           آذرماه 1398


           خوابِ نوشین

 

  یک شبی آمد به بالینم پری

   سوی آغوشِ من آمد دختری

   سرنهادم در کنارِ گوشش و

   گفتم از حورِ بهشتی بهتری

   لب نهادم بر لبانِ نازُکش

   مست گشتم من از این همبستری

   چون گرفتم کامِ دل از سینه اش

    ناگهان آمد صدایی از دری

    خواستم تا که بیایم من به خود

     از دلِ حالم پریدم با سری

     بَه ! چه نوشین خوابِ خوبی داشتم

    حک بِشُد این خوابِ خوش بر دفتری

    کاش آید باز برچشمم تَبِ  :

     بوسه و آغوش و مَی در ساغری

     با نگاه و خواندنِ این نو غزل

      می بَرَد شعرم دلِ هر دلبری .

 

                                  شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                پاییز 1398

 


   بیَو  بِریم   وا با   یَک   ،   وِه  رِی  گُلالِ  مُنگشت

       تو کِل بِزَن سی دل مو ، مو سی تو چینُم  اَندَشت

            بِشینیم   پا   تَشِ  تُنگ    ،    تا  وِه  سَوَق   پا  چاله

                 لوواموُن  مِن  لووِه  یَک    ،   گاله  زَنیم   مِنِه  دشت

 

                                                     شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، مُتخلّص به سِتین

                                                                           تیرماه 1398


   سِتینِ دِلُم !  وا  غَمِت  دردمَندُم

     تو رَهدی هَنی دل زِ عشقِت نَکندُم

         شَو وُ روز  چی کوگِی  که دانِ  بِلاکِ

             چی ماری ایسُهرُم  ، مِنِ مال ایگردُم

 

                                                             شاعر معاصر :

                                                                 داوود جمشیدیان ، مُتخلّص به سِتین

                                                                                   تیرماه 1398


  

  اسراییل باید از صحنه ی روزگار مَحو شود .

                                                            امام خمینی ( ر ه )

 

 سروده ای در قالبِ سپید ، با عنوان ِ یاس های پر پر غزه به حمایت از

  کودکانِ مظلومِ فلسطین  :

 

                              یاس هایِ پَرپَرِ غَزِه

 

 

                             

   کودکِ غَزه به ناحق ، تا به خون غلتیده است .

 

   مُدّعیانِ حقوقِ کودکان ،

 

   وجدان کجاست ؟

 

   آتشِ ظلم و ستم ، تا بیکرانها را گرفت ،

 

   غیرت و عِرقِ مسلمانی ، کجاست ؟

 

   فرض کن ، این کودکِ غَزه ،

 

   دقیقا ، کودکِ دلبندِ توست ،

 

   وجدان کجاست ؟

 

   گر که وجدانِ تو بیدار است ،

 

   یک دَم پیشِ خود ، اندیشه کن .

 

   دستِ وجدان و ترحم ،

 

   در کدامین منطق و انسانیت ها ، خُفته است ؟

 

   که اینچنین : یک کودکِ مظلوم ، در دریایِ خون افتاده است .

 

   هیچ انسانی نمی دارد ستم ، در حقِ این نو غنچه ها ،

 

   جز شیاطینِ بزرگ و بانیانِ ظلم و کِین ،

 

   ای سرانِ مُرتجع !

 

   وجدان کجاست ؟

 

   در سکوتِ مَحض ، تا کی ؟

 

   این کجایِ دینِ ماست ؟ : غَزه در آتش بسوزد ،

 

   این مسلمانیِ ماست ؟

 

   ای خدا بِنگر به این : گُل یاس هایِ پَرپَرت ،

 

   حتم دارم سخت میلرزد مُقدس عرشِ کِبریاییت ،

 

   کودکِ غَزه ، همانند تمامِ کودکانِ این جهان ،

 

   زندگی میخواهد و حقِ حَیات ،

 

   تا به کی صبرت به آخر میرسد ؟

 

   ای خالقِ گُل یاس هایِ پَرپَرت !

 

                                               شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                     آبان ماه 1393     

                                                  


  خالِ لَبَت نقش بست ، در دلِ شیدایی ام

  مست و خرابت شدم ، در شبِ رویایی ام

  وَصفِ  رُخَت   باز کرد   ،   دفترِ  شعرِ  مرا

  یک  غزلی  ساختم   ،   در غمِ  تنهایی ام

 

                                               شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                   اسفندماه 1398


  

  اسراییل باید از صحنه ی روزگار مَحو شود .

                                                            امام خمینی ( ر ه )

 

 سروده ای در قالبِ سپید ، با عنوان ِ یاس هایِ پَر پَر غَزه به حمایت از

   کودکانِ مظلومِ فلسطین و تقدیم به مردمِ مظلومِ فلسطین  :

 

                              یاس هایِ پَرپَرِ غَزِه

 

 

                             

   کودکِ غَزه به ناحق ، تا به خون غلتیده است .

 

   مُدّعیانِِ حقوقِ کودکان ،

 

   وِجدان کجاست ؟

 

   آتشِ ظلم و ستم ، تا بیکرانها را گرفت ،

 

   غیرت و عِرقِ مسلمانی ، کجاست ؟

 

   فرض کن ، این کودکِ غَزه ،

 

   دقیقا ، کودکِ دلبندِ توست ،

 

   وجدان کجاست ؟

 

   گر که وجدانِ تو بیدار است ،

 

   یک دَم پیشِ خود ، اندیشه کن .

 

   دستِ وجدان و ترحم ،

 

   در کدامین منطق و انسانیت ها ، خُفته است ؟

 

   که اینچنین : یک کودکِ مظلوم ، در دریایِ خون افتاده است .

 

   هیچ انسانی نمی دارد ستم ، در حقِ این نو غنچه ها ،

 

   جز شیاطینِ بزرگ و بانیانِ ظلم و کِین ،

 

   ای سرانِ مُرتجع !

 

   وجدان کجاست ؟

 

   در سکوتِ مَحض ، تا کی ؟

 

   این کجایِ دینِ ماست ؟ : غَزه در آتش بسوزد ،

 

   این مسلمانیِ ماست ؟

 

   ای خدا بِنگر به این : گُل یاس هایِ پَرپَرت ،

 

   حتم دارم سخت میلرزد مُقدس عرشِ کِبریاییت ،

 

   کودکِ غَزه ، همانند تمامِ کودکانِ این جهان ،

 

   زندگی میخواهد و حقِ حَیات ،

 

   تا به کی صبرت به آخر میرسد ؟

 

   ای خالقِ گُل یاس هایِ پَرپَرت !

 

                                               شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                     آبان ماه 1393     

                                                  


   بامن این دل ، دَم به دَم ، ناسازگاری میکند

   می نَهَد غم را به جانم  ،  غمگُساری میکند

   میبرد  با  خود  مرا   تا  بیکران  مرزِ  جنون

   بر  فَراخِ   گونه هایم  ، اشک  جاری  میکند

 

                                                 شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   بهتر   از   این  چه باشد ؟ :  دل داده  بر  نگاهی

      از عشق  بیکران است  ،   هرآنچه را که خواهی

           معصیت  است   آنی    ،   کامی  ز رویِ    لب ها

                بر غیر   جُرم  باشد   ،    جز  تو   که  بی گناهی

 

                                                شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   سردار ز  قبل  ، آسمانی  شده   بود

   اسطوره ی   نابِ  مهربانی  شده بود

   حک شد  ز زمانه  بر دلِ دفترِ عشق

   عمریست که نامِ او  جهانی شده بود

 

                                             شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین


   درعطشم ، جُرعه شرابم بده

   از دو لبت ، بوسه ی نابم بده

   تا که فِتاد چشمِ تو در چشمِ من

   با  نِگهَت  ،  حالِ  خرابم  بده

 

                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                              فروردین ماه 1399

  


 دلبری  دارم  که چون  ماهِ  شب است

 این دلِ عاشق به شوقش در تب است

 میبیرد  هر شب  ز  چشمم  خوابِ  ناز

 نامِ  این  مَعشوقِ   نازم    کوکب   است

 

                     شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                         فروردین ماه 1399


   بامن این دل ، دَم به دَم ، ناسازگاری میکند

   می نَهَد غم را به جانم  ،  غمگُساری میکند

   میبرد  با  خود  مرا   تا  بیکران  مرزِ  جنون

   بر  فَراخِ   گونه هایم  ، اشک  جاری  میکند

 

                                                 شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                                                   فروردین ماه 1399


   درعطشم ، جُرعه شرابم بده

   از دو لبت ، بوسه ی نابم بده

   تا که فِتاد چشمِ تو در چشمِ من

   با  نِگهَت  ،  حالِ  خرابم  بده

 

                          شاعر معاصر : داوود جمشیدیان ، متخلّص به سِتین

                                              فروردین ماه 1399

  


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها